Waterval, stroom en skydiven!!
27 April 2016 | Zuid-Afrika, Genadendal
Terwijl jullie in Nederland Koningsdag vieren, ben ik ook lekker vrij omdat het hier vandaag Vrijheidsdag is. Gelukkig hebben wij hier wel mooi weer vandaag ;) Omdat we vandaag vrij zijn, heb ik genoeg tijd om weer een nieuwe blog te schrijven. We hebben namelijk weer genoeg avonturen beleefd in het mooie Zuid-Afrika.
Het weekend na onze vakantie (1,2,3 april) zijn we thuis gebleven. Op vrijdag kwamen Jeanne en Marieke ons ophalen. Zij moesten de auto omruilen bij onze autoverhuurder. Daarna zijn we naar Noordhoek gereden, omdat we daar een picknick gereserveerd hadden. 's Avonds hebben we gezellig een filmpje gekeken op de bank. We moesten op tijd naar bed, omdat we zaterdag fit moesten zijn.
In Genadendal scheen er een hele mooie waterval te zijn. We wilden daar naar toe 'hiken' maar dit mochten we niet alleen doen. Daarom hadden we al om 8 uur 's ochtends met onze gids afgesproken. Zijn naam is Hilton. Vol energie gingen we op weg. We begonnen op een normaal pad, maar al gauw moesten we via stenen een riviertje overklimmen. De eerste natte sokken waren aanwezig! Op een gegeven moment werd de bebossing steeds dichter en Hilton haalde zijn grote kapmes erbij en maaide een weg door de bosjes. De rit werd steeds 'heftiger'. We baanden onze weg door de bosjes langs de rivier. We klommen veel over stenen naar de overkant. Regelmatig ging er iemand van ons onderuit. Dan moesten we allemaal lachen, totdat karma de volgende onderuit haalde. Na 1,5 uur hielden we even pauze. Toen hoorde ik dat we halverwege waren. Halverwege?? Ik hoopte eigenlijk dat we er al bijna waren... Op een gegeven moment moesten we van Hilton langs een muur van rotsen klimmen. Ik vond het er maar eng uit zien, dus ik besloot gewoon in het water te springen en via het water verder te gaan. Het water kwam maar tot m'n enkels hoor. Na drie uur klimmen en klauteren kwamen we ein-de-lijk aan bij de waterval. Ik moet toegeven dat de waterval wel heel mooi was. We kozen voor de andere route terug, want dit zou minder heftig zijn. Niets was minder waar. We waren twee minuten onderweg, toen we van Hilton een rots op moesten klimmen. Het was te hoog om jezelf er op te hijsen, dus Hilton trok ons aan onze arm omhoog. Jeanne, Marieke en ik stonden al boven toen ik ineens Joyce haar benen helemaal beneden zag. Ik zag haar in het water zitten en toen kwam het besef dat ze gevallen was. Ik zag een rode vlek op haar hoofd en toen wist ik dat het niet goed was. We probeerden haar te kalmeren, terwijl Hilton en Danique naar haar toe klommen. Jeanne, Marieke en ik konden helemaal niks doen omdat wij niet naar beneden konden klimmen. Het ging redelijk met haar, maar we moesten nog drie uur terug lopen. We liepen weer verder en moesten de berg helemaal op lopen. Hilton beloofde ons dat er een 'road' zou zijn. Mooi, dacht ik, dan kan Lizelle Joyce misschien komen ophalen. Op een gegeven moment vroegen wij of de weg achter deze berg zou zijn. Hij antwoordde: 'maybe'. Toen wilde ik heeel graag m'n schoenen naar hem gooien. Ik was er helemaal klaar mee. Uiteindelijk kwamen we bij de 'weg'. Dit bleek een klein zandweggetje van een halve meter breed te zijn... Na drie uur lopen waren we eindelijk terug in Genadendal. Heel veel respect voor Joyce dat ze dat hele stuk nog naar huis is gelopen. Lizelle kwam snel naar ons huis toe. Ze haalde de buurvrouw, omdat zij verpleegster is geweest en zij kon naar Joyce haar hoofd kijken. Zij zei dat Joyce gehecht moest worden. We konden niet naar Greyton, dus we reden naar het ziekenhuis in Caledon. Daar moesten we eerst wachten. Toen werd Joyce naar de balie geroepen. Die mevrouw ging allemaal vragen stellen over of Joyce getrouwd was en bij welke kerk ze zat. Aan het eind vroeg ze pas wat er met haar aan de hand was. Ondertussen stond Lizelle zich te irriteren aan die vrouw. Joyce hoefde maar 20 Rand te betalen. Lizelle vertelde dat je, als je een verzekeringspasje geeft, ze je hele verzekering leegtrekken. Terwijl je dus niks betaald als je geen pasje geeft. Danique en ik mochten niet mee naar binnen, maar gelukkig bleef Lizelle wel bij haar. Joyce kreeg twee hechtingen en toen konden we weer naar huis. Een heftig weekend dus!
De vrijdag daarop (8 april) moesten we al om 9 uur in Kaapstad zijn voor een conferentie. In Zuid-Afrika is rugby heel populair. En daarom wilden wij graag naar een rugbywedstrijd. Vrijdagavond zijn we naar een wedstrijd geweest. We vonden het heel erg leuk! Die zaterdag hebben we spelletjes gespeeld in cafés en aan het strand. Zondags deden we een gospel township tour.
Het weekend daarop (15,16,17 april) zijn we in Genadendal gebleven. Op vrijdag was Luuk jarig en omdat ik vrij was konden we gelukkig even skypen. We hebben ook posters gemaakt voor de boekendag, voor de vrijdag daarop. Om half 3 gingen we Lizelle ophalen, want we gingen met alle studenten naar de film in Somerset. We gingen naar de Jungle Book. Ik vond de film echt geweldig. Hij is heel mooi gemaakt. Zaterdags hebben we even samosa's gehaald op de markt in Greyton. 's Middags hebben we hard aan school gewerkt en 's avonds kwam iedereen naar ons en hebben we spelletjes gespeeld. Zondags hebben we lekker rustig aan gedaan.
Het weekend van 22, 23 en 24 april zijn we ook in Genadendal gebleven. Vrijdag 22 april was het hier boekendag en wij hadden een programma gemaakt. De hele dag gingen wij langs alle klassen om een activiteit te doen. Voor de onderbouw hadden we een leesbingo gemaakt en bij de kleuters hebben we voorgelezen. In de bovenbouw hebben we een leeswedstrijd gehouden in iedere klas. Afgelopen dinsdag hebben we de prijzen uitgedeeld in de kerk. De hele dag waaide het al hard. Als je op school een klas uitstapt, sta je al buiten. Alleen de lokalen zijn 'binnen'. Elke keer dat er een windvlaag kwam stonden wij met onze armen voor ons gezicht vanwege het zand dat met de wind meekwam. Toen de school uit was, stuurde de juf van graad 3 de leerlingen snel naar huis. Ik vroeg of het gevaarlijk was en toen wees ze naar de bomen. Ik zag ze flink heen en weer gaan. Ze vertelde dat er veel bomen dood zijn en dat die makkelijk omwaaien. Wij liepen dus ook maar snel naar huis. Onderweg zagen we al een grote tak op de weg liggen. In onze straat moesten we echt stil staan en ons hoofd beschermen, omdat er zo veel zand meekwam. Eenmaal binnen zagen we dat de boom in onze tuin omgewaaid was. Gelukkig wel de tuin in, van ons huis af. Het waaide zo verschrikkelijk hard. Ik wilde eigenlijk nog gaan sporten, maar ik durfde het huis niet meer uit. Toen kwamen we er achter dat we geen stroom hadden. We belden Lizelle op en zij zei dat er een boom op een stroomkabel gevallen was. We moesten het dus maar uitzitten, want de Afrikanen zijn niet al te snel met dingen doen. Toen begon het ook nog heel erg hard te regenen. Noodgedwongen aten we ons restje ijs uit de vriezer maar op. Danique legde haar matras bij Joyce en mij op de kamer. Het wordt hier al vroeg donker dus we moesten al snel onze zaklampen tevoorschijn toveren. Gelukkig hadden we wel water (alleen koud). We konden dus eigenlijk niks. Met onze zaklampen hebben we in het donker maar brood gegeten omdat we niks konden maken. 's Nachts bleef het gelukkig rustig. Toen we wakker werden, hadden we nog steeds geen stroom. Ik stelde voor om even naar de markt in Greyton te rijden. Daar hebben we samosa's en biltong gehaald. Op de terugweg reden we even een rondje door Genadendal. Bij Jurio en Daniel lag er een heel dak in hun tuin. Er waren veel bomen omgewaaid. We zagen hele grote bomen liggen. Er lag er ook een op een stroomkabel. We dachten dat het nog wel even zou duren voor we weer stroom zouden hebben. 's Middags deed de stroom het ineens. We maakten letterlijk een vreugdedansje door de kamer. Een uur later was de pret weer voorbij want de stroom lag er weer uit. En wij waren zo dom om onze telefoons niet op te laden... We hadden ook geen bereik meer op onze Afrikaanse nummers, dus we voelden ons wel een beetje afgesloten. 's Avonds kregen we de voordeur niet meer dicht. Toen kwam Lizelle ons helpen. Ze toverde een bijl tevoorschijn in ons huis, nadat ze als een ninja de deur probeerde dicht te trappen. Ze sloeg wat met de bijl en toen ging de deur weer dicht. Wat moeten we toch zonder haar. We aten maar weer brood, want we konden weer niks. We gingen vroeg naar bed, want zondag stonden we al om kwart voor 6 op. SKYDIVEN!!!! We hadden drie dagen ervoor pas gereserveerd. We hadden om 10 uur gereserveerd, maar we moesten nog 2 uur rijden en we wilden natuurlijk niet te laat komen. We kwamen netjes op tijd aan. We stonden eigenlijk al meteen in de hangar en dachten: moeten wij hier gaan springen?? Het zag er allemaal een beetje onprofessioneel uit, maar ze moeten zich natuurlijk aan dezelfde regels houden als in Nederland. We moesten ergens onze handtekening zetten en betalen. We kozen ervoor om foto's en video's te laten maken. De persoon waarmee je springt heeft twee GoPro's op zijn hand. De ene filmt en de andere maakt foto's. Ze vertelden ons dat er eerst andere mensen gingen springen en als zij weg waren werden wij voorbereid. Nog een beetje in spanning zaten we te wachten tot ze ons kwamen halen. We ontmoetten onze medespringers. Ik sprong met Bevan. Ze hesen ons in een soort tuigje en ze legden vast wat dingen uit over het springen en over het landen. Daarna mochten we nog even buiten wachten. Daar konden we de springers voor ons uit het vliegtuig zien springen en zien landen. Ze landden netjes dus dat stelde me wel een beetje gerust. Toen liepen wij naar het vliegtuig, dat pas net landde van de vorige rit. Met z'n zessen propten we ons in het kleine vliegtuigje. We moesten ongeveer 20 minuten vliegen. Ik genoot alleen al van het vliegen. Er was geen wolkje aan de lucht en we hadden geweldig uitzicht op de Tafelberg! Ineens was het bijna zover. Hij wilde dat ik op mijn voeten ging staan. Hoe dan?!! Toen moest ik bij hem op schoot gaan zitten. Toen werd ik dus pas aan hem vastgemaakt. Het werd allemaal goed gecheckt. Joyce ging als eerste. De deur ging open en daar ging Joyce. Ze sprong en ze was meteen verdwenen. Het leek alsof ze helemaal naar rechts viel, maar wij vlogen natuurlijk gewoon door. Zij viel gewoon recht naar beneden. Op de foto's zie je dat Danique en ik allebei onze hand voor onze mond slaan van ongeloof. Erg grappig om te zien. Toen was ik aan de beurt. Ik besefte me dat ik mijn leven toevertrouwde aan iemand die ik eigenlijk helemaal niet ken. Heel apart. We kropen richting de deur. Ik moest mijn benen om het vliegtuig vouwen en mijn kin omhoog houden. We moesten als een banaan vallen ;). We zaten in de deur en ik hing eigenlijk al helemaal buiten en hij zat nog binnen. Ineens vielen we en ik gilde hard, maar daarna kon ik alleen nog maar lachen. Wat een idioot gevoel. Je valt gewoon van 3 km hoog naar beneden en het voelt nog super gaaf ook. Zodra hij op mijn schouder tikte mocht ik mijn armen spreiden. We vielen ongeveer een halve minuut voor de parachute uitging. Dit deed best pijn. Daarna deed hij mijn riemen wat losser. Comfortabeler voor de vrouw volgens hem ;). Daarna hingen we dus gewoon in de lucht. Het was zo mooi. We hadden een prachtige dag uitgekozen. Weer kon ik de Tafelberg goed zien. Na een paar minuten was het al weer tijd om te landen.
Dit is echt het gaafste wat ik ooit heb gedaan. En het gekke is dat ik het niet eng vond. Vanaf het moment dat we het vliegtuig instapten was de spanning zo goed als weg. Toen ik op het kamp tijdens het intro de boom in moest klimmen was ik bang en heb ik gehuild. Ik vond dat 100 keer enger dan uit een vliegtuig springen op 3 km hoogte. Wat is er mis met mij? Haha. Na het springen moesten we even wachten op ons beeldmateriaal. We mochten het gelijk bekijken. We zijn heel blij dat we er foto's en video's bijgenomen hebben. Ik kan nog steeds alleen maar lachen als ik er aan terug denk :)
Ondertussen begint het hier al wat kouder te worden, ondanks dat de zon meestal wel schijnt. We hebben hier geen verwarming, dus weinig om ons aan op te warmen. Van de week maar eens een warmer vest kopen!
Zondagmiddag hadden we gelukkig weer stroom. We hebben uiteindelijk zo'n 48 uur geen stroom gehad. We beseften hierdoor wel dat stroom voor ons eigenlijk altijd vanzelfsprekend is geweest. Als je zonder zit, merk je wel hoe afhankelijk je ervan bent en hoe erg je het waardeert als het er weer is!
Het was weer een baie lang verhaal!!
Soete groete :)
Het weekend na onze vakantie (1,2,3 april) zijn we thuis gebleven. Op vrijdag kwamen Jeanne en Marieke ons ophalen. Zij moesten de auto omruilen bij onze autoverhuurder. Daarna zijn we naar Noordhoek gereden, omdat we daar een picknick gereserveerd hadden. 's Avonds hebben we gezellig een filmpje gekeken op de bank. We moesten op tijd naar bed, omdat we zaterdag fit moesten zijn.
In Genadendal scheen er een hele mooie waterval te zijn. We wilden daar naar toe 'hiken' maar dit mochten we niet alleen doen. Daarom hadden we al om 8 uur 's ochtends met onze gids afgesproken. Zijn naam is Hilton. Vol energie gingen we op weg. We begonnen op een normaal pad, maar al gauw moesten we via stenen een riviertje overklimmen. De eerste natte sokken waren aanwezig! Op een gegeven moment werd de bebossing steeds dichter en Hilton haalde zijn grote kapmes erbij en maaide een weg door de bosjes. De rit werd steeds 'heftiger'. We baanden onze weg door de bosjes langs de rivier. We klommen veel over stenen naar de overkant. Regelmatig ging er iemand van ons onderuit. Dan moesten we allemaal lachen, totdat karma de volgende onderuit haalde. Na 1,5 uur hielden we even pauze. Toen hoorde ik dat we halverwege waren. Halverwege?? Ik hoopte eigenlijk dat we er al bijna waren... Op een gegeven moment moesten we van Hilton langs een muur van rotsen klimmen. Ik vond het er maar eng uit zien, dus ik besloot gewoon in het water te springen en via het water verder te gaan. Het water kwam maar tot m'n enkels hoor. Na drie uur klimmen en klauteren kwamen we ein-de-lijk aan bij de waterval. Ik moet toegeven dat de waterval wel heel mooi was. We kozen voor de andere route terug, want dit zou minder heftig zijn. Niets was minder waar. We waren twee minuten onderweg, toen we van Hilton een rots op moesten klimmen. Het was te hoog om jezelf er op te hijsen, dus Hilton trok ons aan onze arm omhoog. Jeanne, Marieke en ik stonden al boven toen ik ineens Joyce haar benen helemaal beneden zag. Ik zag haar in het water zitten en toen kwam het besef dat ze gevallen was. Ik zag een rode vlek op haar hoofd en toen wist ik dat het niet goed was. We probeerden haar te kalmeren, terwijl Hilton en Danique naar haar toe klommen. Jeanne, Marieke en ik konden helemaal niks doen omdat wij niet naar beneden konden klimmen. Het ging redelijk met haar, maar we moesten nog drie uur terug lopen. We liepen weer verder en moesten de berg helemaal op lopen. Hilton beloofde ons dat er een 'road' zou zijn. Mooi, dacht ik, dan kan Lizelle Joyce misschien komen ophalen. Op een gegeven moment vroegen wij of de weg achter deze berg zou zijn. Hij antwoordde: 'maybe'. Toen wilde ik heeel graag m'n schoenen naar hem gooien. Ik was er helemaal klaar mee. Uiteindelijk kwamen we bij de 'weg'. Dit bleek een klein zandweggetje van een halve meter breed te zijn... Na drie uur lopen waren we eindelijk terug in Genadendal. Heel veel respect voor Joyce dat ze dat hele stuk nog naar huis is gelopen. Lizelle kwam snel naar ons huis toe. Ze haalde de buurvrouw, omdat zij verpleegster is geweest en zij kon naar Joyce haar hoofd kijken. Zij zei dat Joyce gehecht moest worden. We konden niet naar Greyton, dus we reden naar het ziekenhuis in Caledon. Daar moesten we eerst wachten. Toen werd Joyce naar de balie geroepen. Die mevrouw ging allemaal vragen stellen over of Joyce getrouwd was en bij welke kerk ze zat. Aan het eind vroeg ze pas wat er met haar aan de hand was. Ondertussen stond Lizelle zich te irriteren aan die vrouw. Joyce hoefde maar 20 Rand te betalen. Lizelle vertelde dat je, als je een verzekeringspasje geeft, ze je hele verzekering leegtrekken. Terwijl je dus niks betaald als je geen pasje geeft. Danique en ik mochten niet mee naar binnen, maar gelukkig bleef Lizelle wel bij haar. Joyce kreeg twee hechtingen en toen konden we weer naar huis. Een heftig weekend dus!
De vrijdag daarop (8 april) moesten we al om 9 uur in Kaapstad zijn voor een conferentie. In Zuid-Afrika is rugby heel populair. En daarom wilden wij graag naar een rugbywedstrijd. Vrijdagavond zijn we naar een wedstrijd geweest. We vonden het heel erg leuk! Die zaterdag hebben we spelletjes gespeeld in cafés en aan het strand. Zondags deden we een gospel township tour.
Het weekend daarop (15,16,17 april) zijn we in Genadendal gebleven. Op vrijdag was Luuk jarig en omdat ik vrij was konden we gelukkig even skypen. We hebben ook posters gemaakt voor de boekendag, voor de vrijdag daarop. Om half 3 gingen we Lizelle ophalen, want we gingen met alle studenten naar de film in Somerset. We gingen naar de Jungle Book. Ik vond de film echt geweldig. Hij is heel mooi gemaakt. Zaterdags hebben we even samosa's gehaald op de markt in Greyton. 's Middags hebben we hard aan school gewerkt en 's avonds kwam iedereen naar ons en hebben we spelletjes gespeeld. Zondags hebben we lekker rustig aan gedaan.
Het weekend van 22, 23 en 24 april zijn we ook in Genadendal gebleven. Vrijdag 22 april was het hier boekendag en wij hadden een programma gemaakt. De hele dag gingen wij langs alle klassen om een activiteit te doen. Voor de onderbouw hadden we een leesbingo gemaakt en bij de kleuters hebben we voorgelezen. In de bovenbouw hebben we een leeswedstrijd gehouden in iedere klas. Afgelopen dinsdag hebben we de prijzen uitgedeeld in de kerk. De hele dag waaide het al hard. Als je op school een klas uitstapt, sta je al buiten. Alleen de lokalen zijn 'binnen'. Elke keer dat er een windvlaag kwam stonden wij met onze armen voor ons gezicht vanwege het zand dat met de wind meekwam. Toen de school uit was, stuurde de juf van graad 3 de leerlingen snel naar huis. Ik vroeg of het gevaarlijk was en toen wees ze naar de bomen. Ik zag ze flink heen en weer gaan. Ze vertelde dat er veel bomen dood zijn en dat die makkelijk omwaaien. Wij liepen dus ook maar snel naar huis. Onderweg zagen we al een grote tak op de weg liggen. In onze straat moesten we echt stil staan en ons hoofd beschermen, omdat er zo veel zand meekwam. Eenmaal binnen zagen we dat de boom in onze tuin omgewaaid was. Gelukkig wel de tuin in, van ons huis af. Het waaide zo verschrikkelijk hard. Ik wilde eigenlijk nog gaan sporten, maar ik durfde het huis niet meer uit. Toen kwamen we er achter dat we geen stroom hadden. We belden Lizelle op en zij zei dat er een boom op een stroomkabel gevallen was. We moesten het dus maar uitzitten, want de Afrikanen zijn niet al te snel met dingen doen. Toen begon het ook nog heel erg hard te regenen. Noodgedwongen aten we ons restje ijs uit de vriezer maar op. Danique legde haar matras bij Joyce en mij op de kamer. Het wordt hier al vroeg donker dus we moesten al snel onze zaklampen tevoorschijn toveren. Gelukkig hadden we wel water (alleen koud). We konden dus eigenlijk niks. Met onze zaklampen hebben we in het donker maar brood gegeten omdat we niks konden maken. 's Nachts bleef het gelukkig rustig. Toen we wakker werden, hadden we nog steeds geen stroom. Ik stelde voor om even naar de markt in Greyton te rijden. Daar hebben we samosa's en biltong gehaald. Op de terugweg reden we even een rondje door Genadendal. Bij Jurio en Daniel lag er een heel dak in hun tuin. Er waren veel bomen omgewaaid. We zagen hele grote bomen liggen. Er lag er ook een op een stroomkabel. We dachten dat het nog wel even zou duren voor we weer stroom zouden hebben. 's Middags deed de stroom het ineens. We maakten letterlijk een vreugdedansje door de kamer. Een uur later was de pret weer voorbij want de stroom lag er weer uit. En wij waren zo dom om onze telefoons niet op te laden... We hadden ook geen bereik meer op onze Afrikaanse nummers, dus we voelden ons wel een beetje afgesloten. 's Avonds kregen we de voordeur niet meer dicht. Toen kwam Lizelle ons helpen. Ze toverde een bijl tevoorschijn in ons huis, nadat ze als een ninja de deur probeerde dicht te trappen. Ze sloeg wat met de bijl en toen ging de deur weer dicht. Wat moeten we toch zonder haar. We aten maar weer brood, want we konden weer niks. We gingen vroeg naar bed, want zondag stonden we al om kwart voor 6 op. SKYDIVEN!!!! We hadden drie dagen ervoor pas gereserveerd. We hadden om 10 uur gereserveerd, maar we moesten nog 2 uur rijden en we wilden natuurlijk niet te laat komen. We kwamen netjes op tijd aan. We stonden eigenlijk al meteen in de hangar en dachten: moeten wij hier gaan springen?? Het zag er allemaal een beetje onprofessioneel uit, maar ze moeten zich natuurlijk aan dezelfde regels houden als in Nederland. We moesten ergens onze handtekening zetten en betalen. We kozen ervoor om foto's en video's te laten maken. De persoon waarmee je springt heeft twee GoPro's op zijn hand. De ene filmt en de andere maakt foto's. Ze vertelden ons dat er eerst andere mensen gingen springen en als zij weg waren werden wij voorbereid. Nog een beetje in spanning zaten we te wachten tot ze ons kwamen halen. We ontmoetten onze medespringers. Ik sprong met Bevan. Ze hesen ons in een soort tuigje en ze legden vast wat dingen uit over het springen en over het landen. Daarna mochten we nog even buiten wachten. Daar konden we de springers voor ons uit het vliegtuig zien springen en zien landen. Ze landden netjes dus dat stelde me wel een beetje gerust. Toen liepen wij naar het vliegtuig, dat pas net landde van de vorige rit. Met z'n zessen propten we ons in het kleine vliegtuigje. We moesten ongeveer 20 minuten vliegen. Ik genoot alleen al van het vliegen. Er was geen wolkje aan de lucht en we hadden geweldig uitzicht op de Tafelberg! Ineens was het bijna zover. Hij wilde dat ik op mijn voeten ging staan. Hoe dan?!! Toen moest ik bij hem op schoot gaan zitten. Toen werd ik dus pas aan hem vastgemaakt. Het werd allemaal goed gecheckt. Joyce ging als eerste. De deur ging open en daar ging Joyce. Ze sprong en ze was meteen verdwenen. Het leek alsof ze helemaal naar rechts viel, maar wij vlogen natuurlijk gewoon door. Zij viel gewoon recht naar beneden. Op de foto's zie je dat Danique en ik allebei onze hand voor onze mond slaan van ongeloof. Erg grappig om te zien. Toen was ik aan de beurt. Ik besefte me dat ik mijn leven toevertrouwde aan iemand die ik eigenlijk helemaal niet ken. Heel apart. We kropen richting de deur. Ik moest mijn benen om het vliegtuig vouwen en mijn kin omhoog houden. We moesten als een banaan vallen ;). We zaten in de deur en ik hing eigenlijk al helemaal buiten en hij zat nog binnen. Ineens vielen we en ik gilde hard, maar daarna kon ik alleen nog maar lachen. Wat een idioot gevoel. Je valt gewoon van 3 km hoog naar beneden en het voelt nog super gaaf ook. Zodra hij op mijn schouder tikte mocht ik mijn armen spreiden. We vielen ongeveer een halve minuut voor de parachute uitging. Dit deed best pijn. Daarna deed hij mijn riemen wat losser. Comfortabeler voor de vrouw volgens hem ;). Daarna hingen we dus gewoon in de lucht. Het was zo mooi. We hadden een prachtige dag uitgekozen. Weer kon ik de Tafelberg goed zien. Na een paar minuten was het al weer tijd om te landen.
Dit is echt het gaafste wat ik ooit heb gedaan. En het gekke is dat ik het niet eng vond. Vanaf het moment dat we het vliegtuig instapten was de spanning zo goed als weg. Toen ik op het kamp tijdens het intro de boom in moest klimmen was ik bang en heb ik gehuild. Ik vond dat 100 keer enger dan uit een vliegtuig springen op 3 km hoogte. Wat is er mis met mij? Haha. Na het springen moesten we even wachten op ons beeldmateriaal. We mochten het gelijk bekijken. We zijn heel blij dat we er foto's en video's bijgenomen hebben. Ik kan nog steeds alleen maar lachen als ik er aan terug denk :)
Ondertussen begint het hier al wat kouder te worden, ondanks dat de zon meestal wel schijnt. We hebben hier geen verwarming, dus weinig om ons aan op te warmen. Van de week maar eens een warmer vest kopen!
Zondagmiddag hadden we gelukkig weer stroom. We hebben uiteindelijk zo'n 48 uur geen stroom gehad. We beseften hierdoor wel dat stroom voor ons eigenlijk altijd vanzelfsprekend is geweest. Als je zonder zit, merk je wel hoe afhankelijk je ervan bent en hoe erg je het waardeert als het er weer is!
Het was weer een baie lang verhaal!!
Soete groete :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
